De jaren ‘70
Het seizoen 1970/1971 stond wederom onder leiding van trainer Wil Grijzenhout Het 1e eindigde dat seizoen op de 8e plaats. Wel werden de B3-pupillen onder leiding van Henk Dekkers kampioen.
In 1971/1972 zou eindelijk weer het felbegeerde kampioenschap behaald worden en daarmee keerde het eerste elftal weer terug naar de 4e klasse KNVB. Trainer Frits Vrijhof wist de spelers zover te krijgen dat ze door het vuur gingen voor hem. Het zou een zeer spannend seizoen worden dat pas op de laatste wedstrijddag beslist werd. Waterloo bleef vrijwel het hele seizoen in de buurt van ons 1e elftal. De laatste wedstrijd tegen het reeds gedegradeerde Vliegende Vogels moest de beslissing worden. Deze ploeg gaf het zeker niet cadeau. Na 14 minuten was het Arie Swaager die Wijk aan zee op voorsprong wist te brengen. Hoewel de tegenstander van alles probeerde bleef Wijk aan zee overeind, al was dat af en toe met het nodige kunst en vliegwerk. Na de thee kwam ons 1e elftal al vrij gauw op een 2-0 voorsprong. Wederom was het Arie Swaager die het doelpunt op zijn conto mocht bijschrijven. De buit en daarmee de promotie was binnen.
In hetzelfde seizoen 1971/1972 werden ook het 2e en het 6e (de toenmalige veteranen) kampioen.
In het seizoen 1972/1973, met wederom Frits Vrijhof als trainer, werd in de 4e klasse een achtste plaats behaald. In dit seizoen werden de b1-pupillen en wederom de veteranen kampioen.
In het seizoen 1973/1974 kreeg de selectie als nieuwe trainer Wim Huider. Dit was een trainer waar je tijdens de duintrainingen je niet kon verstoppen. Hij liep van voren naar achter en bleef dat de hele training doen. Het 1e elftal eindigde de competitie als achtste.
Het seizoen 1974/1975 werd de selectie getraind door Piet van Hooijdonk. Het zou een matig seizoen worden waarin het 1e op de achtste plaats zou eindigen in de 4e klasse. Wel werden de veteranen weer kampioen.
Zoals al eerder vermeld, werd in 1974 het tweede veld in gebruik genomen, echter het bestuur wilde meer, namelijk ook een nieuwe kantine en kleedaccommodatie. U moet zich voostellen dat de kleedaccommodatie nog van het weiland kwam (met daarin ook nog een snoeptent en weer later zelfs een kleine kantine.) Later in de jaren ‘70 kregen we zelfs een grotere kantine. Deze moest (met vrijwilligers) eerst uit elkaar gehaald worden op de camping van Roel Suik en op het complex weer in elkaar worden gezet. Vooral Frans Schellevis had een enorm aandeel in het opbouwen hiervan. Na (ome) Jan Schram is mevrouw Blitz nog enige tijd de kantinebazin geweest.
De eerste besprekingen voor de nieuwe kantine begonnen medio 1972 en op 26 november 1976 werd een aanvang gemaakt met de bouw van het nieuwe complex inclusief kantine. De bouwcommissie werd gevormd door Siem van de Meij, Fred Handgraaf en Ted Warmerdam. Op 27 augustus 1977 was het zover. Een prachtige accommodatie was vooral tot stand gekomen door de vele vrijwilligers die belangeloos 7 tot 8 maanden van hun vrije tijd opgeofferd hadden. Voor de nieuwe naam van de kantine mocht iedereen met een naam komen. Uiteindelijk werd voor “de Doolhof”gekozen. Deze naam kwam van de Heer A. van Amersfoort, destijds opzichter landgoederen bij de PWN. De naam is afgeleid van het witte huisje dat ooit heeft gestaan aan de Burgemeester Rothestraat op de plek waar nu ongeveer Ton Aardenburg woont. In dit huisje woonde de familie de Boer, van Koos en Sybrand de Boer en had de bijnaam Doolhof.
De eerste beheerder van de nieuwe kantine zou Pa, (ome Cor) Valk worden die, samen met zijn vrouw (Ma) de kantine 12 jaar zou beheren. Het bestuur had dat goed bekeken want Pa had ook nog eens een groot gezin, dus hulp in de buurt. En inderdaad, vele van zijn kinderen (Cees, Ron, Toos, Lida, Ton en Annelies) hebben een of meerdere jaren meegeholpen achter de bar of in de smikkelhoek. Daarnaast waren ook Dirk Snijders, Siem van de Meij, Cees Hilbers, Jan Dirks, Cees Aardenburg en Jan Boom werkers van het eerste uur en hielpen achter de bar en achter de schermen. In 1989 moest Pa, (ome Cor) Valk vanwege zijn gezondheid, afscheid nemen van zijn hobby en werd terecht tot erelid benoemd.
Het seizoen 1975/1976 zou onder leiding komen te staan van de teruggekeerde Frits Vrijhof en Ab Löcher. De chemie die er wel in het seizoen 71/72 was bleek toch niet meer te werken. Ze eindigden met het 1e elftal teleurstellend als negende in de competitie. Wel werden in dat seizoen de c2-junioren en voor de zoveelste keer de veteranen kampioen.
Het seizoen 1976/1977 zou ook niet een bepaald denderend seizoen worden. Onder leiding van trainer Willy Hazeveld werd slechts een elfde plaats behaald. Wel werden de c2-junioren en (jawel) de veteranen kampioen.
Het volgende seizoen, 1977/1978 startte Willy Hazeveld wederom als trainer, doch werd, door ziekte, in oktober vervangen door Toon de Boer.
Het 1e elftal eindigde dat jaar op de 9e plaats.
Wel hadden we dit keer maar liefst vier kampioenen te huldigen. Te weten, het 3e en 5e elftal, de b1-junioren en voor de zesde keer in successie de veteranen.
Het seizoen 1978/1979, ook nu weer onder leiding van Toon de Boer, zou een raar seizoen worden waar vooral veel winterlast, maar toch ook veel vreugde van kwam. Sportief gezien was het voor ons 1e elftal niet best. Ternauwernood werd de onderste plek aan Spaarnwoude over gelaten. Veel vreugde kwam pas in de winter. Omdat het er naar uitzag dat er toch wel redelijk lang niet gevoetbald zou worden had de toenmalige evenementencommissie, Johan Schellevis, Ted Warmerdam en Siem van de Meij samen met kantinebeheerder Pa Valk ervoor gezorgd dat er op zondagmiddag geklaverjast kon worden. Van januari tot begin maart zou er maar liefst acht zondagen achter elkaar gekaart gaan worden. Op eén zondag waren er zelfs 56 deelnemers!!
